Pokerchips zijn in de loop der jaren van diverse verschillende soorten materialen gemaakt en hebben ook diverse verschillende vormen gehad. Eeuwenlang gebruikten gokkers eenvoudige voorwerpen – zoals kiezels, steentjes of muntjes om te
. Sommige spelers maakten zelfs hun eigen chips, soms uit hout, soms van goud en soms van klei. Maar de meest recente ontwikkeling (nou ja, recent als in de 19de eeuw) is dat de pokerchips van klei worden gemaakt.
De pokerchips van klei gingen in Amerika in de vroege jaren van de 1800’s in massa productie. Om de een of andere reden werden ze pas in de 20ste eeuw echt populair. De reden hiervoor was omdat met name de spelers er toen pas echt om gingen geven hoe de chips eruit zagen. In de 20ste eeuw gingen de chips er beter uitzien, kregen ze mooie vormen, en werden ze beter stapelbaar. Dit laatste was echt nieuw omdat de vroegere chips afgeronde kanten hadden.
Ergens in de veertiger jaren kwamen er plastic chips op de markt. De echte pokerliefhebber geeft nog steeds de voorkeur aan de chips van klei omdat deze een mooier geluid maken en zwaarder zijn. Bovendien blijven de chips van klei langer mooi wanneer er netjes mee omgegaan wordt.
Veel van de casino’s hebben chips met hun logo’s erop als soort van reclame, zoals in het geval van poker. De chips hebben meestal ook verschillende kleuren om de waarde van een bepaalde chips te kunnen weergeven.
Iedere pokerliefhebber kan zijn eigen pokerchips aanschaffen voor thuis. Plastic chips zijn al te krijgen voor 10 dollar voor een kleine set, maar speciaal gemaakte chips van klei in een set van 500 kan al snel oplopen tot 200 dollar. Je krijgt er dan vaak wel een mooie opbergdoos bij. Deze laatste chips zouden een heel leven mee moeten gaan en zijn een perfect cadeau voor een speler die “alles al heeft”.